نيونود برای تبادل مستقیم پیام‌ها بین تلفن‌های اطراف بدون استفاده از زیرساخت شبکه، از سیستم رادیو محلی (بلوتوث و وای‌فای مستقیم) استفاده می کند. تلفن‌های شخصی نه‌تنها می‌توانند پیام ارسال و دریافت کنند، بلکه به عنوان نقطه ترانزیت برای پیام‌های دیگر نیز عمل می‌کنند. برای مثال اگر فرد ١ در محدوده مکانی فرد ٢ و فرد ٢ در محدوده مکانی فرد ٣ باشد، پیام ١ به ٣ با استفاده از دستگاه ٢ به عنوان یک گره ترانزیت تحویل داده می‌شود. هرچه افراد بیشتری در محدوده باشند، شبکه بزرگتر و سریع‌تر خواهد شد.

این شبکه نه‌تنها برای ایجاد یک شبکه موقت بدون زیرساخت کارآمد است، بلکه برای پیوند دادن این شبکه به دنیای خارج نیز فعالیت می‌کند. برای مثال اگر ١, ٢ و ٣ همه در جزیره‌ای باشند و ٣ تلفن ماهواره‌ای داشته باشد، ارسال پیام‌ و برقراری ارتباط از طریق دستگاه ٣ امکان پذیر است. از این رو برای این قابلیت نيونود عنوان «آخرین مایل» انتخاب شده است.

علاوه بر این، نيونود یک تابع کش دارد. برای درک بهتر این موضوع به این مثال دقت کنید: فرض کنید شما به کویرگردی رفته‌اید؛ دسترسی به شبکه ندارید و می‌خواهید برای خانواده خود در تهران پیام ارسال کنید.
شما یک پیام می‌فرستید و نيونود آن را با استفاده از اتصال بلوتوث به تلفن‌های دیگر اعضای گروه همراه شما می‌فرستد. تلفن‌های آنها پیام را ذخیره می‌کند؛ یکی از اعضای گروه بعد از چند روز و زودتر از بقیه تصمیم به بازگشت و ترک گروه می‌گیرد. به محض اینکه آن فرد به محدوده شبکه برمی‌گردد، تلفنش از طریق کانال‌های معمولی اینترنتی پیام شما را به مقصد می‌فرستد.

شباهت مودم‌ها و شبکه نيونود

مودم‌ها مانند نيونود یک شبکه هم‌پوشانی را تشکیل می‌دهند. علاوه بر آن مودم‌ها شباهت دیگری به نيونود دارند؛ شباهت دیگر این است که آن‌ها به عنوان ابزارهای ارتباطی محلی نیز عمل می‌کنند. یک مودم امکان انتقال داده‌ها بین رایانه‌های روی یک خط تلفن را فراهم می‌کند. تا زمان گسترش پهنای باند در اواسط دهه ۲۰۰۰، مودم‌ها ابزار اصلی اتصال به اینترنت بودند. به‌طور کلی، تماس مستقیماً از خانه شما به ارائه‌دهنده خدمات اینترنت می‌رفت که با پیوندهای همیشه روشن به اینترنت گسترده‌تر متصل است. 

‍

اما اتصال به اینترنت تنها مورد استفاده مودم‌ها نیست. شما همچنین می‌توانید با مودم به‌طور مستقیم با یک کاربر دیگر تماس بگیرید و مانند نيونود از این رسانه برای ایجاد شبکه‌های «اد هاك» (شبکه‌های بی‌سیم موردی) برای ارتباط گره‌ها با یکدیگر استفاده کنید. یکی از این شبکه ها، جامعه‌ای به نام فيدو نات بود که از اواسط دهه ۸۰ میلادی تا اواسط دهه ۹۰ میلادی فعالیت می‌کرد. فيدو نات در اوج خود در سال ۱۹۹۳ حدود چهار میلیون کاربر داشت. با استفاده از یک سیستم ذخیره و ارسال شبیه به نيونود پیام‌های خصوصی و پست‌های عمومی بدون دخالت آی‌اس‌پی‌ها  توزیع می‌شد. این شبکه در نهایت با افزایش و دسترسی گسترده به اتصالات اینترنتی کم‌هزینه از بین رفت.

استفاده نيونود از رادیو محلی مشابه استفاده از مودم توسط کاربران کامپیوتر در دهه های ۸۰ و ۹۰ میلادی است. هنگامی که برای ایجاد یک شبکه مش محلی استفاده می‌شود، عملکرد شبیه به شبکه‌های تابلوی اعلانات مانند فيدو نات است و هنگامی که برای پیوند آن شبکه مش با دنیای گسترده‌تر استفاده می شود، با آی‌اس‌پی‌ها هم‌راستا می‌شود.

رادیو آماتور که با عنوان "هام راديو" هم شناخته می‌شود، جنبشی است که از اپراتورهای رادیویی مستقل تشکیل شده است. کاربران هام راديو تجهیزات خود را خریداری و محتوای مورد علاقه خود را پخش می کنند.

هام راديو به طور صریح برای ارسال مجدد داده‌ها از دیگر شبکه‌ها استفاده نمی‌کرد، و معمولاً به عنوان محلی برای انتشار و بحث درباره ایده‌ها و پیام‌های پخش شده در آن‌جا عمل می‌کرد. 
اپراتورهای هام راديو از تجهیزات ارزان‌قیمت استفاده می‌کردند تا شبکه‌هایی را به شکلی مردمی مطابق با نیازهای کاربر نهایی و مستقل از بازیگران اصلی مانند ایستگاه‌های رادیویی ایجاد کنند. این شبیه به شبکه‌های اد هاك نيونود است که در هر جایی که گروهی از کاربران نيونود با   دستگاه‌های معمولی خود حاضر هستند، به وجود می‌آیند.

کبوترهای نامه رسان، قدیمی‌ترین و مشهودترین نمونه ارتباط موثر محلی!

حداقل ۲۰۰۰ سال است که از کبوترها برای ارسال پیام استفاده می‌شود. اما نکته جالب، احیای مجدد این روش در اواخر قرن نوزدهم است. پس از اختراع تلگراف به نظر می‌رسید که ارسال پیام توسط پرندگان منسوخ شده است، اما چنین نشد. 

در سال‌های ۱۸۷۰-۱۸۷۱ که پاریس در محاصره نیروهای آلمان قرار گرفت، خدمات پستی و تلگراف قطع شد. با در دسترس نبودن دیگر وسایل ارتباطی، پاریس به روش باستانی ارتباط توسط کبوتر متوسل شد. زمانی که سیم‌های تلگراف قطع شد و چندین پیک که قصد ارسال نامه را داشتند، ترور شدند، کبوترهای حامل به روش اصلی ارتباط و ارسال پیام تبدیل شدند و بیش از یک میلیون پیام در طول چهار ماه محاصره پاریس رد و بدل شد. 

البته زمانی که کبوترهای پیام‌رسان به خارج از پاریس می‌رسیدند، این پیام‌ها می‌توانستند از طریق تلگراف یا روش‌های دیگر به هر نقطه جهان ارسال شوند. دقیقا این روش همچون عملکرد نيونود است. کبوترها دسترسی «آخرین مایل» را فراهم می‌کردند و یک شبکه محلی آسیب دیده را از طریق شبکه اصلی مشترک با بقیه جهان متصل می‌کردند.

‍